An article in the monthly “Świat Płciowy” about prostitution in Lviv, 1905

English translation is coming 

In Polish, original

Prostytuсya ze szczególnym uwzględnieniem stosunków lwowskich.

(Statystyka prostytutek lwowskich. — K obiety o nierząd podejrzane. — Wiek prostytutek . — Zawody , z których się rekrutują . — Choroby weneryczne i kontrola lekarska. — Niesumienni „goście”). 

Omówiliśmy już poprzednio knestyę prostytucyi, jako powszechnego przejawu społecznego i nakreśliliśmy ogólne jej kontury na tle stosunków lwowskich, dla uzupełnienia więc obrazu podajemy teraz niektóre dane statystyczne, rzucające bądź co bądź ciekawe światło na tę „instytucyę społeczną“ u nas. 

Ogółem posiada Lwów tylko 369 prostytutek jawnych, z tego zaś, jedynie dwie zanotowane są jako „mężatki”, reszta to jeszcze „pannny na wydaniu”. Ponadto, 119 kobiet pozostaje pod dozorem policyjnym jako prostytutki tajne, w tej liczbie: jedna mężatka i dwie wdowy. Jak stąd wynika, najchętniej wstępują w szranki wesołych cór Koryntu „panny” — które następnie, znalazłszy jakiego zdeterminowanego wielbiciela, wychodzą czasem zamążni, zarzucając dawny swój proceder (zawsze niemal pozwala on im złożyć sobie skromny bodaj posag), stają się często dobrymi i wiernymi żonami. Bardzo nieliczne są od tej reguły wyjątki. W r. 1901 tylko dwie zamężne kobiety (które jako „panny były zarejestrowane), wróciły do pierwotnego zawodu. Przyczyną był rzekomo brak utrzymania. 

Ogółem zatem gości Lwów w swych murach 488 prostytutek znanych „osobiście” policja. Cyfra to bardzo niska w stosunku do liczby ludności miasta! Trzeba jednak wziąć na uwagę, że nie obejmuje ona de facto ani dziesiątej części kobiet, trudniących się we Lwowie nierządem. Poza prostytutkami jawnymi i tajnymi, notowanymi w policji, istnieje cała falanga istot rodzaju żeńskiego, uprawiających z calem zamiłowaniem „sport koryncki“, te jednak usuwają się z pod kontroli policyjnej. Istnieją wprawdzie przepisy, orzekające, kiedy kobieta może być uznaną za podejrzaną o prostytucyę, a tem samem może być nad nią roztoczony dozór policyjny, zbyt skrupulatne jednak stosowanie tych przepisów byłoby — wobec panującego u nas wszechwładnie i we wszystkich sferach zepsucia — prawie niemożliwe. 

Odnośny paragraf „instrukcji względem wykonywania nadzoru nad nierządnicami” postanawia mianowicie, że za podejrzaną oddawaniu się prostytucyi uznaną ma być kobieta, jeżeli: 

a) napotkaną zostanie (przez urzędnika władzy bezpieczeństwa) wśród aktu sprośnego w miejscu publicznym, a spólkujący z nią mężczyzna oświadczy, iż nie zostaje z nią w żadnym bliższym związku; 

b) jeżeli napotkanym zostanie mężczyzna w mieszkaniu kobiety która go z ulicy lub innego miejsca publicznego do siebie zwabiła, a on oświadczy, że kobieta ta jest mu zresztą zupełnie obcą; 

c) jeżeli kobieta napotkaną zostanie z mężczyzną w pokoju hotelu, szynkowmi, kawiarni, w łazienkach, lub w domu znanej nierządnicy lub stręczycielki, a tenże powyższe złoży oświadczenie; 

d) jeżeli kobieta dostrzeżoną będzie o różnych porach i z różnymi mężczyznami na ulicy lub w miejscach publicznych a zachowanie jej przytem jest tego rodzaju, iż wzbudza uzasadnione podejrzenie trudnienia się nierządem, 

e) jeżeli kobieta odwiedza znane domy schadzek i rozpusty. 

Wobec powyższego brzmienia zacytowanej instrukcji, jest rzeczą aż nazbyt jasną, dlaczego policya jest pod tym względem tak wyrozumiałą. Wychodzi z założenia, że nie do niej należy przez pedantyczną ścisłość w wykonywaniu wszystkich przepisów burzyć spokój domowy i rodzinny wielu, bardzo wielu ludzi. A gdyby nie ta „wyrozumiałość”, to ileż by to skompromitowanych było we Lwowie „panien” i „pań”, uchodzących za istoty nie znające dotąd żadnej innej jak chyba platonicznej miłości, lub za uzór małżeńskiej wierności! 

W ostatnich zwłaszcza czasach (Rynek 43, Ormiańska 17), spis prostytutek powinien się był znacznie powiększyć, na szczęście jednak mamy tylko 488 notowanych nierządnic. 

Co się tyczy wieku — to na 488 notowanych nierządnic, były 3 piętnastoletnie, 20 liczących lat 16, 191 w wieku poniżej lat 20, 187 w wieku od lat 20—25, w wieku od lat 25—30 tylko 20 i tylko jedna licząca ponad lat 30. Widać stąd, że najchętniej przyjmowane są do zakładów publicznych dziewczęta, które nie ukończyły nawet 20 roku życia. 

Wśród prostytutek przeważają chrześcijanki (366); żydówki stanowią trzecią część (122) ogólnego kontyngentu. 

Ciekawe są daty odnoszące się do zatrudnienia prostytutek, któremu oddawały się bądź przed wstąpieniem do domów publicznych — bądź też (jako tajne) dla zachowania decorum dotąd jeszcze się oddają. 

Najpokaźniejszą cyfrę stanowią służące (213); następnie idą robotnice wszelkiego rodzaju (59); szwaczek, i hafciarek notowanych jest 37, utrzymanek 6, a wreszcie 172 bez określonego bliżej sposobu zarobkowania. 

Jeżeli porównamy daty powyższe z wykazem z roku 1903, to przekonamy się, że w każdej z wymienionych kategorii jest znaczny przyrost. W roku 1903 oddawało się prostytucji: 197 służących, 14 robotnic, 11 szwaczek i hafciarek, oraz 4 utrzymanki. 

Poziom wykształcenia notowanych prostytutek jest na ogól biorąc— bardzo niski, co zresztą wziąwszy na uwagę warstwę społeczną z której się one rekrutują, dziwić nikogo nie może. Zaledwie piąta część (114) z nich umie czytać i pisać; 299 umie tylko czytać, reszta zaś jest sztuki pisania i czytania zupełnie nieświadomą.

Ów brak wykształcenia byłby jednak u prostytutek lwowskich iłem najmniejszem; gorszem bez porównania jest to, że szerzą się wśród nich z niezwykłą siłą choroby weneryczne wszelkiego rodzaju. Dość powiedzieć, że na 488 notowanych w policyi prostytutek, oddano w roku 1904 do szpitala 321 (a to 309 jawnych i 12 tajnych). 

I nie jest temu winien brak dozoru sanitarnego ze strony policyi, kontrola bowiem lekarska nad notowanymi prostytutkami jest bardzo staranna. Każda z nich obowiązana jest co drugi dzień stawić się u lekarza policyjnego do „wizyty”. Takich wizyt było w roku 1904. 35.480, nadto zaś przedsięwzięła policya 603 wizyt „przymusowych” u kobiet o prostytucję podejrzanych. 

Przyczyny częstego zapadania prostytutek na choroby weneryczne należy szukać przedewszystkiem w niesumienności odwiedzających je „gości”. Nie mówiąc już o „gościach” z warstw najniższych, u Których dbałość o zdrowie własne i cudze stoi na możliwie najniższym szczeblu, znaleźć można aż nadto wielu lekkomyślnych i powiedzmy wprost nieuczciwych mężczyzn między klasą inteligentną, którzy nie wahają się, będąc sami zarażeni i w leczeniu, obcować płciowo z kobietami. Wielu takich „lekkomyślnych” pozarażało swe kochanki i żony, cóż dziwnego, że nie krępują się żadnymi względami wobec prostytutek! Nie zastanawiają się nad tern, że taka zarażona jawnogrzesznica, zanim zjawi się do wizyty przed lekarzem policyjnym, może tymczasem — gdy właśnie „ma szczęście do gości” — całym ich dziesiątkom jad strasznej choroby zaszczepić.

Gdyby prostyducya była ustawowo dozwoloną , gdyby urzę downie pozwolono na zakładanie domów publicznych, a rozciągnięto nad niemi ścisły dozór sanitarny w tym również kierunku, ażeby każdy z „gości” przed spólkowaniem z prostytutką poddany został na miejscu oględzinom lekarskim zmniejszyłaby się znacznie, jeżeli nie stopniała zupełnie ilość zapadnięć wenerycznych u prostytutek, a tem samem także wśród bliższej i dalszej klienteli.

Naturalnie, że potrzeba wśród — choćby przez najsurowsze zarządzenia ustawowe — wyplenić zupełnie prostytucyę tajną. Kapłanki tej ostatniej bowiem, jak czynią niejednokrotnie konkurencyę prostytutkom jawnym pod względem „zarobkowym, tak samo nie ustępują im bynajmniej, a nawet przewyższają je na polu zasług co do szerzenia chorób wenerycznych.

Dr. Wł. S – i .